Η δουλειά του κομμωτή κατ’ ουσία είναι να φτιάχνει όμορφα μαλλιά, ωραίες εικόνες.

Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μας, όμως, είναι φανερό ότι τα ωραία μαλλιά δεν υπάρχουν σε τέτοια συχνότητα όπως παλιότερα. Ακόμα και τα μαλλιά που βγαίνουν από τα κομμωτήρια δείχνουν να είναι μέτριας ποιότητας και τεχνικής.

Σε συνδυασμό με τη διαφήμιση που προτρέπει τις γυναίκες να περιποιούνται τα μαλλιά μόνες τους στο σπίτι, η δουλειά του κομμωτή βρίσκεται υπό αμφισβήτηση, ιδιαίτερα όταν μπαίνει και ο παράγοντας κόστος. Ο πελάτης (αναφέρομαι  κυρίως στις γυναίκες) δεν προτίθεται να πληρώσει τον κομμωτή για μια υπηρεσία, την οποία μπορεί να κάνει και μόνος στο σπίτι.

Ο κομμωτής από την άλλη βρίσκεται σε σύγχυση γιατί ενώ αναζητά εκπαίδευση και γνώση για να κρατάει το επίπεδό του σε υψηλό, δεν μπορεί να την αποδώσει στην πελατεία του αφού πιθανόν, δεν την έχει πείσει για αυτή την υπηρεσία που μπορεί να δώσει.

Ένας από τους βασικότερους ίσως λόγους που συμβαίνει αυτό είναι ότι έχει χαθεί η επικοινωνία μεταξύ πελάτη και κομμωτή. Είναι συχνό το φαινόμενο κατά το οποίο ο πελάτης υποδεικνύει στο στυλίστα του το τι θα κάνει. Ίσως ακούγονται γνωστές οι φράσεις τύπου «θέλω να μου τα κόψεις μέχρι αυτό το μήκος»,  «δεν θέλω να μου τα φιλάρεις καθόλου», «θέλω να μου κόψεις τη φράντζα έτσι», «θέλω ombre αλλά να ξεκινάει από αυτό το ύψος», «θέλω αυτό το χρώμα» και το χειρότερο… «βαρέθηκα, θέλω να αλλάξω» και ταυτόχρονα δείχνει και εικόνες στο κινητό.

Το συμπέρασμα μου από τέτοια περιστατικά είναι ότι με κάποιο τρόπο ο πελάτης έχει εκπαιδευτεί από κάποιον άλλο, όχι τον κομμωτή του, για το τι να θέλει. Είτε είναι τα περιοδικά  είτε η διαφήμιση στη τηλεόραση είτε οι bloggers στο internet, άλλος έχει κάνει τη δουλειά μας και όχι εμείς οι κομμωτές.  

Έτσι βρισκόμαστε να δουλεύουμε σαν παραγγελιολήπτες και όχι δημιουργοί ιδεών.

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στη σχολή κομμωτικής, στο Vidal Sassoon School στο Λονδίνο, όπου έκανα όλες μου τις σπουδές, την πρώτη μου educator την Thea Derekola (US) και την πρώτη της ατάκα που με «στοιχειώνει» μέχρι σήμερα: «Για να πετύχετε ως κομμωτές πρέπει να έχετε εσείς άποψη. Μη γίνετε παραγγελιολήπτες γιατί θα έχετε αποτύχει!»

Έχοντας αυτά τα λόγια στο μυαλό, αντιλαμβάνομαι και την εξής άλλη συνθήκη: Οι εταιρείες κομμωτικής εκπαιδεύουν εμάς τους κομμωτές και μας βάζουν σε ένα δρόμο σκέψης ώστε να κάνουμε τη δουλειά μας με τα δικά τους προϊόντα. Εμείς με τη σειρά μας δεν θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε την πελατεία μας ως προς το τι θα θελήσει από εμάς; Δηλαδή και αυτοί με τη σειρά τους να κάνουν τη δουλειά τους να έχουν τα μαλλιά που θα τους αρέσουν όχι χρησιμοποιώντας εμάς σαν απλό εργαλείο, αλλά αξιοποιώντας  «το χέρι» μας και την έμπνευσή μας.

Για να γίνει αυτό δεν πρέπει να αρκεστούμε σε ό,τι  θα μας ζητήσει η πελάτισσα αλλά να έχουμε εμείς την πρόταση για αυτήν, και να είναι μία ολοκληρωμένη πρόταση που θα την κάνει να νιώσει μοναδική και να καταλάβει ότι αξίζει να έρθει στο κομμωτήριο.  Θα πρέπει να ξυπνήσουμε από το λήθαργο μας και  να κάνουμε προτάσεις, να τολμήσουμε να ταράξουμε τα νερά.

Δείξτε στην πελάτισσά σας ότι τη σκεφτόσασταν πριν έρθει στο κομμωτήριο και ότι έχετε ετοιμάσει κάτι ιδιαίτερο γι’ αυτή, κάντε της μία ευφάνταστη, δημιουργική πρόταση και ας μην την δεχτεί εκείνη τη φορά, κάποια στιγμή θα το κάνει. Και όταν θα φεύγει μην αρκεστείτε σε ένα απλό αντίο, αφιερώστε ένα λεπτό για μια δύο συμβουλές για το πώς θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα στο σπίτι.

Μη φοβηθείτε ότι, εάν της πείτε τι να κάνει στο σπίτι, θα χάσετε τα χτενίσματα που δεν θα κάνει σε εσάς. Αυτό θα γίνει αργά ή γρήγορα, όσο ακόμα κυκλοφορούν «βαλιτσάκια» ελεύθερα.  Εάν, όμως  γίνετε ο μέντορας της, θα παραμείνετε κι ο κομμωτής της και δε θα τη χάσετε.